Neiva - San Agustin - Popayan

Zo, het wordt tijd voor een echte update. Er zijn zoveel leukere dingen te doen dan achter de computer m’n reisverslag te typen ;=) . Maar opschrijven wat ik zoal heb meegemaakt en later dat terug te kunnen lezen en mijn verhaal te delen is toch wel erg leuk, dus vooruit dan maar!

In Bogota was ik gebleven. Vanuit daar besloot ik dus te vliegen naar Neiva, wat me prima is bevallen. Al ging uiteraard het vliegtuig later dan gepland. Maar ja, extra tijd dus om te socialisen en m’n spaans te oefenen. Ook op dit vliegveld kwam ik weer iemand tegen die meer dan behulpzaam is. Ze gaf me haar nummer en besloot me samen met een vriend van haar ook naar m’n hostel te brengen. Ha al liep dat ff wegbrengen even anders... Zooo lang hebben we rond gereden om het hostel te vinden, ik denk wel 40 minuten. Toen ik bijna op het punt stond om maar met hen mee naar het hotel te gaan, vonden we het hostel eindelijk. Het zou vlakbij de bus terminal liggen, waar ik het op had uitgezocht en daar bleek het dan uiteindelijk ook te liggen, maar nogal in een slechte wijk en ook de mensen die voor het hostel zaten zagen er niet echt betrouwbaar uit.... Oei... Waarop ik dus alsnog maar heb besloten om met hen mee naar het hotel te gaan en dit schimmige gebeuren niet uit te gaan proberen. Geen gekkigheden voor mij als het ff kan.... Fijne bijkomstigheid is dat het hotel airco had, wow want wat was het warm in Neiva, vlakbij de Tatacoa woestijn. Goede keus dus achteraf, heerlijk geslapen! Al was het kort want de volgende ochtend moest ik alweer om 4.30u de taxi hebben omdat mijn bus naar San Agustin om 5u zou vertrekken. Inderdaad, zou vertrekken want uiteindelijk vertrok de bus om 6.15u. Altijd fijn! Maar... wel de super luxe variant, met airco (ik moest dus mn trui aan terwijl het buiten meer dan 30 graden was), wifi en wc. De 6u naar San Agustin waren met mijn van tevoren op de bushalte samengestelde snackpakket prima te overbruggen.

San Agustin, een klein dorpje in Colombia wat een van de belangrijkste archeologische vindplaatsen is van Zuid Amerika. Een dorpje waar ze nog met paard en wagen rijden, de paarden gewoon op het gemakje los rondlopen, waar de mannen van de omliggende dorpen in het weekend op de motor naartoe komen om feest te vieren en ... waar verder niet veel gebeurt. Ha ha! Ik zat op een heerlijke finca, finca el Maco. Op een heuvel in San Agustin, echt een klein paradijsje. Daar had ik mijn eigen cabana, met een hangmat bij m’n voordeur, een eigen bovenverdieping en een eigen terrasje. Eigenlijk had ik ook een eigen Finca , want ik bleek de enige gast te zijn! Tjonge jonge je maakt het maar mee. Er waren bij mijn aankomst helemaal geen andere gasten, dus ik had het rijk alleen! Wat inhield dat ik de eerste dag vooral lekker gerelaxt heb in m’n hangmat en een beetje heb bijgekletst met NL en in het spaans met het personeel. Want al waren er geen gasten, personeel was er genoeg! Ik denk dat er wel 15 mensen rondliepen terwijl ik dus de enige gast was. Alhoewel het misschien eenzaam lijkt zo als enige gast, vond ik het eigenlijk best wel prima. Het was alleen heel hard werken voor m’n hersenen want ik moest de hele dag spaans praten. Maar, daardoor wel weer m’n spaans een stuk verbeterd! ‘s Avonds ontmoette ik cowboy Pacho (zoals in verschillende andere reisverhalen al genoemd en geroemd) en besloot ik voor de volgende dag samen met hem te paard het gebied en de archeologische plekken te gaan verkennen. Misschien had ik hem niet moeten vertellen dat ik al langer paardreed.....

Na heerlijk geslapen te hebben in mijn prinsessenhuis in mijn prinsessenbed (waar ik me net voor het slapen wel even afvroeg of iemand me zou horen als ik zou gillen omdat er een inbreker in mn prinsessenhuis stond), stond na een heerlijk ontbijt (wat voor mij als ontbijt en lunch zou dienen als ik het ooit op zou krijgen), Pablo klaar met zijn paarden. Ah ja, paarden, eerder pony’s want ze bleken niet zo groot uitgevallen. Pablo bleek bedacht te hebben dat hij wel 1 van zijn jongere paarden mee kon nemen omdat ik al lang paardrij. Stom foutje van mij, dat ga ik dus niet nog een x tegen iemand zeggen. Het paardje, of nee, de pony, bleek er 1 met nogal een pittig karakter en was nogal zenuwachtig aangelegd. Lees: terwijl ik nog op moest stijgen had het al een paar rondjes gedribbeld en zenuwachtig rond zich heen gekeken. Dus vol goede moed dacht ik, ik ga een poging wagen. Maar na een paar 100 meten, was m’n goede moed ver weg en de gedachte aan een verkorte reis meer op de voorgrond aanwezig. Ik besloot dus Pacho voor te stellen te ruilen. Ha ha dat was nog eens een goede keuze. Pablo besteeg de pony en heeft hem met veel moeite moeten temmen. Het was hard werken voor de al wat oudere cowboy Pacho. Maar ik zat prima te zitten op zijn pony en heb m’n ogen uitgekeken tijdens de rit! Onderweg stopten we op een aantal archeologische vindplaatsen, een waterval en uiteraard een pitstop voor wat rietsuikerwater. Germ die Pacho moest zo hard werken op z’n pony dat het zweet op zijn rug stond. Halverwege de rit van 4u stelde hij dan ook voor om opnieuw te ruilen. Volgens hem was de pony al een stuk rustiger en zou het goed zijn om te ruilen. Ik moest heel hard lachen en zei ja ik kan me voorstellen dat het goed is voor jou om uit te rusten, maar ik wil het best proberen. Waarop hij een beetje betrapt keek, maar ook opgelucht omdat hij nu inderdaad een beetje kon rusten en af en toe ook nog een foto kon maken van mij. Al met al een heerlijke tour gehad door de bergen van San Antonio, overigens ook deze tour geheel in het spaans!

Na de paardrijtocht even gedoucht en lekker gerelaxt in m’n hangmat en daarna naar het archeologische park gegaan. Sinds 1995 uitgeroepen tot UNESCO werelderfgoed. Daar staan op 1800 m hoogte in de vallei van de Magdelanarivier op verschillende plaatsen de overblijfselen (vooral beelden) van de San Agustin cultuur uit de precolombiaanse beschaving. Ze zouden dateren van 1000 v Chr tot 1500 n Chr. De beelden blijken vooral te zijn gebruikt destijds om de graftombes van belangrijke overledenen te sieren. Een beetje vreemd verschijnsel dat niemand met zekerheid kan zeggen wat ze precies betekenen of inhouden, het is allemaal gissen. De beelden zijn van vulkanisch steen en er stellen vaak dieren, krijgers, goden en mensen voor. Heerlijk rondwandelen en rondkijken daar, maar ook hier....weinig tot geen toeristen! Na heel veel beelden te hebben gezien was ik er wel een beetje klaar mee en besloot ik de bus terug te nemen naar het dorpje San Agustin. Daar een beetje rondgelopen en daarna met de taxi naar het hostel. No way dat ik die berg op ga lopen voor die paar euro :=)

‘s Avonds gebeurde er iets heel vreemds.... er arriveerde een gast! Ja, echt, een gast, op mijn prive finca! Ik kon het ook bijna niet geloven, daar gingen al mijn privileges en al mijn prive spaanse lessen. Maar... ik hoefde ook niet meer alleen te eten. Wat dan wel weer fijn was. Het eten was dan wel super lekker, maar alleen is toch ook maar een beetje alleen. En zo hoefde het personeel me ook niet meer te vermaken tijdens het eten ha ha. De nieuwe gast bleek een NL jongen en ‘s avonds hebben we gezellig samen gegeten met een fles rode wijn erbij en uiteraard reisverhalen uitgewisseld. Hij ging de volgende dag op jeeptour en ik had plannen om de volgende dag weer te gaan doorreizen naar Popayan. Ik kwam hem pas nog tegen ergens anders en blijkt dat hij 2 dagen een prive dorm heeft gehad. Ha ha! Private stay at Finca el Macon en dat voor zo weinig geld!

De reis van San Agustin naar Popayan daar had ik zo nog mijn twijfels over. Mijn reisboek schreef dat er een weg wordt aangelegd tussen deze 2 plaatsen en dat verwacht werd dat deze in 2016 klaar zou zijn. Benieuwd dus, of ik over deze weg zou gaan of over een andere. 4,5u zou de reis duren. Ha je raadt het al, de reis duurde ongeveer 6u en over welke weg gingen we? Ja over de weg die er zou zijn, maar er nog niet was. Dusss een weg zonder asfalt, vol met hobbels, kuilen, loslopende beesten etc. Tjonge jonge het was een heel avontuur om in Popayan te geraken, maar reistabletjes doen een hoop, naast het goede gezelschap. Zoals in mn eerdere verhaal verteld ging ook hier de bus langs allerlei plekken, pikte allerlei mensen op en zat de salsa dansende jongen naast me. Genoeg vermaak dus voor die 6 uur.

In Popayan aangekomen bleek ik gelukkig een hostel te hebben waar wel mensen waren. Omdat ik vind dat ik alles geprobeerd moet hebben besloot ik een dorm te boeken. Oeiii bij binnenkomst van de dorm had ik al een beetje spijt, want het rook naar zweetvoeten... iehh. Het slapen bleek ook niet echt mee te vallen met krakende bedden en snurkende mensen. Ai m’n gevoelige oren helemaal overprikkeld. Tja en ook voor de mensen van de dorm is het niet echt een pretje om mij in de dorm te hebben denk ik. Ha ha ik ben namelijk (nog?) niet zo georganiseerd in mijn backpack, wat betekent dat ik regelmatig iets kwijt ben of iets op de grond dondert.... ja ook ‘s avonds als mensen al liggen te slapen.... en dat ik meerdere keren ‘s nachts naar de wc ga en op de tast de weg moet vinden is ook niet heel relaxt denk ik. Dussss next stop toch maar weer in een eigen kamer, voor iedereen beter . Al moet ik zeggen dat het eigenlijk toch wel gezellig is in zo’n dorm. Je hebt nog sneller contact met mensen, dus of ik het niet meer ga doen... ik ga het denk ik maar een beetje afwisselen. Ook goed voor het budget.

Popayan staat bekend om de mooie koloniale witte huizen en wordt de witte stad genoemd. Leuk om rond te lopen en het is echt een klein dorpje wat heel rustig is. Behalve op het grote plein dan, daar komt iedereen ‘s avonds samen en is het een drukte van jewelste. Things to do zijn daar de vulkaan beklimmen en de Coconuco bike ride. De vulkaan heb ik even overgeslagen (te lang en te zwaar hiken) en was achteraf maar goed ook want hij bleek actief te zijn dus je mocht niet naar boven. Aiaiai mensen voor niets om 5.00u uit hun bed om dat ding te gaan beklimmen. Ik blij dat ik dat niet was. Een van de jongens van het hostel besloot op het laatste moment dat het hiken voor hem toch te lastig was en met mij mee de Coconuco bike ride te gaan doen. O jee heeft iemand ooit een Amerikaan zien fietsen, of een Amerikaan uit Taiwan? Oh ik heb zo hard moeten lachen om hem, dat mijn buikspieren nog steeds zeer doen. Zo hard moeten lachen tot aan de slappe lach toe met de tranen stromend over m’n wangen. Het begon goed, we werden met een jeep met de fietsen achterin naar boven gebracht. De bike ride zou alleen naar beneden zijn. Wat best vreemd was, want de tocht met de jeep was zowel naar boven als naar beneden. Maar ok, ik zeg daar verder niets van. De jeep bracht ons boven aan de berg waar de hot springs waren. Heerlijk ruikend naar rotte eieren, geen toerist te zijn en alleen colombianen die van de frisse lucht en het warme en soms hete water aan het genieten waren. Maar ik moet zeggen, nadat mijn neus gewend was aan de lucht was het best prima vertoeven in de verschillende baden. Alleen... ja wat zou je niet moeten vergeten als je naar de hot springs gaat? Een bikini of zwempak zou wel handig kunnen zijn. Ik had alles bij, behalve... m’n zwemkleding. Lekker handig! Boven op de berg uit pure armoei dus maar een topje en kort broekje gekocht (overigens te lelijk voor woorden, ik was net een smurf) en die maar gebruikt als zwempak.... Oops..... Ah ja uiteindelijk dus uren doorgebracht in de hot springs, als smurf, met Ray als gezelschapen. Die bleek prima gezelschap, tja amerikanen hebben meestal genoeg te vertellen als je ze vragen stelt die over hen gaan . Na het baden als snackje even een empanada gegeten, wat ik beter niet had kunnen doen, bleek achteraf....

En toen, de fietstocht. De amerikaan bleek niet te weten hoe het beste zijn fiets in te stellen, wat een fietspomp was, bleek niet te weten wat te doen als de band lek ging, en bleek ook niet te weten hoe de fiets werkte. Ok, ok ik doe het zelf wel dan. Als het zou moeten, liever niet. Ik probeerde hem nog te helpen door te zeggen dat het echt het fijnste is als een zadel op heuphoogte staat. Maar nee, voor hem niet, ok prima! O o ik moet nu nog erom lachen, maar hij ging echt als een wilde van start. Terwijl de ‘afdaling’ meer dan 30 km was. Nadat ik hem ingehaald had en dit had uitgelegd besloot hij dit advies gelukkig wel ter harte te nemen en heb ik hem e.e.a. uitgelegd over de versnellingen. Had hij maar geluisterd.... of het begrepen....

Anyway het eerste deel van de tocht was heerlijk! Door de bergen van Coconuco, door het mooie dorpje Coconuco (zie foto’s) langs een klein bakkertje waar normaal gesproken geen toeristen komen en die de raarste dingen op zijn toonbak toverde (heb ik weer, ra ra wat toverde hij erop?, foto volgt volgende keer). De rest van de tocht was trouwens ook heerlijk hoor, voor mij dan! Maar de Amerikaan had het ‘ wat’ lastiger. Zodra de eerste keer bergop eraan kwam begon hij te steunen en te kreunen en dat dit niet de bedoeling kon zijn. Waar ik voorzichtig al probeerde te zeggen dat ik op de heenweg wel meer afdalingen had gezien, dus voor ons nu bergop. Je had zijn gezicht moeten zien. Ah ja de eerste twee keren deed hij nog zijn best om heuvelop te komen. De derde keer besloot hij af te stappen. Hij klaagde steen en been dat zijn benen in brand stonden, hij niet meer vooruit kon en niet snapte hoe ik dat wel kon.... Mijn voorstel om van fiets te ruilen sloeg hij af want dat was niet nodig. Ok. Toen ik vroeg of ik zijn versnellingen ff mocht checken bleek... dat hij hem op een van de zwaarste versnellingen had staan. Ha ha geen wonder dat tie niet vooruit kwam en dat tie nu verzuurd was. Ooo ik heb even zijn versnellingen aangepast en je had zijn gezicht moeten zien! Ik heb echt zo hard moeten lachen. O en eigenlijk de rest van de tocht ook want het was zo’n watje. Uit medelijden heb ik hem maar een aantal keer de heuvel opgeduwd want anders zouden we ‘s nachts waarschijnlijk nog niet thuis zijn. En hij begreep maar niet hoe het kon zijn dat ik zoveel energie had en hem zelfs nog kon duwen en bleef dat maar herhalen. Ik heb me echt kostelijk vermaakt en ondertussen wat extra gesport met hem naar boven duwen. Op het laatst werd het nog wel een beetje krap qua tijd want het begon donker te worden en we hadden geen lichten, maar we waren gelukkig net voor het donker thuis! Al met al heerlijk genoten van de hot springs, de natuur tijdens het fietsen en me kostelijk vermaakt om Ray. Omdat we zo hard gesport hadden besloten we ‘s avonds bij een steak restaurant te gaan eten met een aantal anderen van het hostel. Ook met een heerlijke rode wijn erbij, prima te doen!

Helaas de volgende ochtend voor mij minder prima te doen. Er stond een stadstour op de planning, maar ik was me toch beroerd. Wederom ontzettend veel tijd doorgebracht op de wc, door mijn kleine foutje boven op de berg, een empana uit het vet etend waar mijn maag nog niet helemaal op was ingesteld. Stom, stom en ik moest nu op de wc zitten.....Tja ik wilde toch heel graag de stadstour doen in Popayan en er gingen nog een aantal mensen mee van het hostel dus besloot ik toch een poging te wagen. Na een uurtje ben ik afgetaaid want ik was te beroerd om naar de op dat moment voor mij niet interessante verhalen te luisteren, ik wilde mn bed in! Dus dat gedaan en na een mooie cocktail van pijnstillers/herstellers mezelf weer uit bed gekregen. Een paar bananen, een glas ORS, een diareeremmer en een vitaminepil bleken een goede combi. Ik wilde die dag heel graag richting Cali omdat ik vier dagen in Cali door wil brengen, dus ben op die combi de bus ingegaan. Klein risicootje, maar het bleek prima te gaan. De chauffeur bleek een zwak te hebben voor blonde toeristes dus ik werd volledig in de watten gelegd. Mijn backpack werd voor me naar het busje gedragen, ik mocht voorin zitten naast hem, hij vroeg of mn stoel wel goed stond of meer naar achteren moest, of ik het warm of koud had en of ik mijn kleine backpack niet beter naast hem kon zetten want dan had ik meer beenruimte. Ha ha that’s the way I like it! Naast me kwam nog een behulpzame vrouw zitten die voluit vertelde over Cali (waarvan ik uiteraard maar de helft begreep, maar ok) dus ook deze busrit van 4,5u was zo voorbij. Aangekomen in het hostel bleek dat een mooie verrassing, een super mooi, schoon hostel met heerlijk bed en een zwembad! Daarover de volgende keer meer, morgen zal ik wat foto’s toevoegen want.... Cali¬+¬Salsa! En mijn salsa les begint zo!

Next stop-- > Medellin voor m’n vlucht naar Curacao.
Al zie ik er een beetje tegenop om Cali en Colombia te verlaten.... Daar zie ik Lieke en Peewee, zin in!

By the way, mijn locatie voor oud en nieuw is geboekt, Casa en el Agua! Alle credits voor Jeroen die zo lief was om om 6.00u s ochtends in NL achter de computer te gaan zitten om het te boeken. Ik ben zoooo blij dat het gelukt is....... Muchas gracias!