Ode aan Zuid Amerika

O ik was bijna vergeten hoe fijn Zuid Amerika is! Zo heerlijk hier! Tja en waar ligt dat nou toch aan? Het is moeilijk uit te leggen, maar ik ga toch een kleine poging doen. Kleine want ik ga zo weer op pad, dus weinig tijd.

L’ agente son muy amable. Ja in het nederlands dat vertalen is ook lastig, maar de Zuid Amerikanen zijn over het algemeen zo warmhartig (is dat een woord?), gastvrij, behulpzaam etc. Ze zijn heel veel met elkaar bezig en met de mensen om hen heen. Die telefooncultuur zoals we die in Nederland hebben, die hebben ze hier (nog) niet. Ik schrijf nog want ik kan me ook zo maar voorstellen dat dat ook deze kant op komt. Maar staren naar een schermpje is er hier niet bij, zo fijn! Je bent constant gewoon echt in contact met mensen. Als ik dit schrijf klinkt het stom, maar kijk eens rond in Nederland, zo anders! Zo zat ik bijvoorbeeld gister bij de bus terminal te wachten op de bus. In Nederland zie je dan alleen maar mensen starend naar hun telefoon. Hier? Mensen staan gezellig met elkaar te ouwehoeren, halen grapjes met elkaar uit en hebben plezier. Ik word in tien minuten tijd wel 5 a 6 keer aangesproken met de vraag waar ik heen moet. Gelukkig wezen ze allemaal dezelfde kant op van waar de bus vertrok dus ik wist iig heel zeker waar die vertrok.

Maar wat ook zo grappig is aan Zuid Amerika is dat eigenlijk nooit iets op tijd gaat. Ha ha en de mensen die mij kennen weten dat dat ook wel bij me past..... Ik heb nog geen vliegtuig of bus gehad die op tijd vertrok. Alles gaat op het gemakje, niemand maakt zich er verder ook druk om. Als ik dan vraag wanneer de bus of het vliegtuig wel gaat, worden de schouders opgetrokken en wordt gezegd dat ik het beste kan gaan zitten en het dan vanzelf zie op het bord wanneer die gaat. Ha ha ok ok. Ik moet bekennen dat ik dat bij mijn bus die om 5.00u (in de ochtend!!) vertrok niet zo heel grappig vond. Om zeker te weten dat ik hem niet zou missen heb ik er ieder kwartier een local op afgestuurd om te vragen of mij bus echt niet ging. De balie man vond mij niet meer zo aardig en een tikje ongeduldig geloof ik. Maar nee hoor, ook geen resultaat bij de locals, de bus zou echt nog komen. Uiteindelijk om 6.15u mocht ik met de bus mee.

Bussen ja, daar heb je ook meerdere versies van. Zo had ik deze bus via een site geboekt en bleek het een hele luxe bus te zijn. Met grote stoelen die bijna geheel plat konden, een prive tv scherm, een wc en wifi! Niet slecht! Waarom zou je niet altijd die bus pakken zou je denken? Tja de andere bus is wat minder comfortabel, maar heeft ook zeker z’n charme. De andere bus is een mini van, waar ongeveer 12 personen inpassen. Tja en als ik dit typ moet ik al lachen, want aan deze bus zitten altijd meerdere verrassingseffecten. Het begint met de chauffeur. Wat voor chauffeur ga ik deze keer krijgen als in: hoe geduldig/ongeduldig is deze, hoe temperamentvol is deze, welke graad levensmoe is hij bij het inhalen van andere auto’s, hoeveel bijbaantjes heeft hij als in het oppikken van pakketjes onderweg, hoe lang gaat hij pauzeren en hoe vaak en wat is zijn muziekstijl en ga ik die overleven heel de rit op vol volume? Dan heb je nog je medepassagiers. Wat voor medepassagiers zullen er in de bus zitten, heb ik een fris ruikend iemand naast me voor 6 uur, of een stinkend iemand? Is het iemand die graag wil contacten met gringo’s en dus de hele reis met me in gesprek gaat willen zijn (meestal, maar goed voor mn spaans en als ik het echt beu ben doe ik mn oordopjes in als hint), hoe lastig zijn de mensen met waar ze eruit willen (soms wil iedereen op een eigen plek uitstappen ipv het eindpunt) en wat nemen ze mee onderweg (kippen, honden, katten, vies ruikend eten). O ja en laten we niet vergeten hoe goed kunnen ze zingen! Ha ha want wat ik tot nu toe al veel mee heb gemaakt is dat mensen beginnen met zingen, de chauffeur begint met zingen en het wordt een klein feestje. In een van mn vorige ritten had ik een jongen, beetje een standaard Homerun jongere eigenlijk (annemie en kelly, een beetje a la Khalid), beetje bozig uiterlijk en niet echt mee in contact te komen. Echter, toen de salsa muziek aanging in het busje, begon hij eerst zachtjes mee te zingen, daarna harder mee te zingen, nog wat later in het ritme van de muziek te trommelen op z’n lichaam en hij ging geloof ik helemaal los toen hij daarna een soort van zittend ging dansen op de muziek. En dat terwijl ik probeer te slapen ja! Ha ha nee hoor ik moest er erg om glimlachen, het is leuk om te zien hoe gek de mensen hier zijn van de muziek en hoe ze dat showen.

Het laatste dan, wat Zuid Amerikanen ook nog zo leuk maakt. Die behulpzaamheid! Iedere keer als ik aan het reizen ben in een vliegtuig of in een bus scoor ik een telefoonnummer. Ha ha van behulpzame mensen dan he, van mannen is dat sowieso geen probleem maar ook niet echt een uitdaging dus die sla ik braaf af. Ze willen zo graag de toeristen in Colombia helpen, dat ze random hun nummer geven zodat ik ze kan bellen of whats appen als ik ook maar iets te vragen heb. Ik kom onderhand om in de nummers dus heb er nu maar 1 gekozen waar ik af en toe contact mee heb en die ook mijn hostel vlakbij het vliegveld in Medellin voor mij heeft uitgezocht. Toevallig hetzelfde meisje die zo lief was om mij na mijn vlucht naar Neiva naar m’n hostel te brengen, die we overigens pas na 45 minuten rondrijden gevonden hadden. Ha ha maar daarover later meer!